Daim meğlubiyyetlere öyreşmiş azarkeş stadiondan sevimli komandası qelebe qazanıbmış kimi sevine-sevine çıxmırsa, xalq yediyi soğan-çöreyi kabab bilib çeynemirse, qelem ehli de dehşetli inkişafı beh-behle vesf etmirse, azarkeş de, xalq da, jurnalistler de tehqir olunmağa layiqdiler. Belelerinde şeref ve leyaqet hissi olmur.
Siz Allah meni bağışlayın, ele bilmişem, millimizin, «Xezer Lenkeran»ın, diger klublarımızın daimi meğlubiyyetlerinden pejmürde olan azarkeşlerin (xalqın), bu meğlubiyyetlerin tesirinden tenqid yazan jurnalistlerin şeref ve leyaqeti var.

...Sonra da deyirler ki, birini bilirsen birini bilmirsen. Evvelden her ikisini bilmek jurnalistlere xas olan keyfiyyetdir... Bir baxdım hava qaralıb, Natiq Muxtarlının yazılarındakı fikirler kimi qap qaradır. Bele demekle men hörmetli yazarımızın senet eserlerine kölge salmaq istemirem, esla yox. Sadece axşamçağı idi ve 23-yaşında iken menim üçün bele qeliz meseleleri anlamaq çetindir de.
Parkda bu gün işiqlar gur yanirdi. Önce fanat.az da oxuduğum indi ise elimdeki komanda qezetinde rast geldiyim Natiq beyin yazısına bir de nezer saldım. Ne qeder mentiqli, ne qeder medeni ve exlaqi sözlerdir. Heç ermeniler bizim haqqımızda bele deqiq fikir deye bilmezler. Bu yazarı beyenmeyenleri anlamaq ne qeder çetindir. Azarkeşleri de xalqı da şerefsiz ve leyaqetsiz adlandırmaq üstelik jurnalistleri de onlara qatmaq yalnız Natiq Muxtarlı adlı dahinin tefekkürünün mehsulu ola bilerdi. Bu insanı ezizlemek, Nobel mükafatına namized göstermek lazımdır, mehkemeye vermek yox. Amma ilk önce Ermenistanın xalq yazarı adı da ona hediyye olunmalıdır. Yazı müellifini alqışlamaq istedim, özümden asılı olmadan Suupeer –deye qışqırıb, etrafa boylandım, futbol günlerinde oyundan sonra çayxanaya, başqa günlerde yemekxanaya geden iki Lenkeran polisi mene diqqetle baxırdı. Baxışlarımız toqquşanda özümü icra hakiminin bacısı oğlu kimi ağır aparmağa çalışdım. Futbol günü deyildi axı polisler de, yemekxanadan tezece çıxıb eve getmeye hazırlaşırdılar. Demeli hazır idiler, menim de fendim alınmışdı. Edeble salamlaşıb getdiler. Men de Natiq eminin ironik yazısını bir defe de oxumaq istedim. İsteyimi heyata keçirdim ve yazıdakı şah cümleni oxuyub bir daha Suupeer qışqırmaq istedim ki, bu defe etrafımda velisoped süren ve her gün vağzal yanı parkda gezen qızlara sataşdığı üçün döyülen qonşunu gördüm. Qonşu oğlan menden 5-yaş kiçik olduğundan onunla özümden razı şekilde salamlaşdım. Velisopedi menim oturduğum skamyaya söykeyib soruşdu: -Qezetde ne yazılıb ki, ele oxuyursan. Cavab vermek istedim, adını yadıma salıb:- senin soyadın nedir, deye suala sualla cavab verdim.-Muxtarlı nedir beyem. Maraqlıdır adı da Natiqdir. Qonşunu layiq olduğu şekilde yola salıb, bu iki eyni ad ve soyadlı insan haqda derinden düşünmeye başladım.
Biri genc, qızlara uğursuz "podxod"a gore gözü "sinyak"lı gezir, o birisi jurnalistikada özüne mexsus desti xetti ile seçilir. Oxşarlıq tapa bilmedim. Edaletsizlik olardı axı. Natiq Muxtarlı kimi qelem ehlininn parlaq ulduzunu bir avara gencle müqayise etmek özü de edebsizlik olardı. Ele son yazıda da ölke futbolunda qazanılan uğurları olduğu kimi göstere bilmiş, bir müddet evvel Xezer-Lenkeran rehberliyi ile bağlı fikir bildirerken buraxdığı sehvleri anlamış, etdiyi emellerinden peşimaçılıq hissi keçirdiyini de beyan etmişdir. Bu peşimanşılığın faydasız olacağı hamıya ele yaşlı Muxtarlıya da melumdur. Genc Natiq de sataşdığı qızlara gore qazandığı "sinyak"ları gizletmek üçün taxdığı eynekle yay-qış, ilimiz on iki ay bele gezir. Onun üçün de yay qış kimidir, çöl de bayır kimi. Qonşum genc Muxtarlının peşimanılığı da faydasız olur, növbeti qızla rastlaşana qeder…
Düşünürem ki, Natiq Muxtarlını tebrik etmek olar, menim kimi tenhalıqdan eziyyet çeken, fikirlerini tam dürüst ifade ede bilmeyen, psixonevroloji dispanserde 14-yaşından qeydiyyatda olan, 23-yaşlı bir gencin eliyle, qelemle kağızı qarşılıqlı münasibete sövq etdiyi üçün. Hamı mene "deli" deyir,amma men özümü de Natiq Muxtarlını da ağıllı sayıram…