Hərbiçi ailəsində böyüdüyümdən keçmiş sövetlər ittifaqının çoxlu yerini görmüşdüm.70-cı illərin əvvəllərindən başlayaraq hərbi həyatın yoruculuğundan bezən ailəmiz,elə atam da vətənə dönmək üçün çox çalışırdı və nəhayət buna nail oldu.Ailəmizdə mən uşaq olduğum üçün söz sahibi deyildim,amma bu dəfə yer seçimində mənim sözümə qulaq asdılar.İllər keçəndən sonra isə anladım ki,bu bir ata uzaqgörənliyi imiş.Azərbaycanın hansı şəhərini seçərsən sualına əlbəttə,Bakını deyə cavablandıranda, anlamırdım ki,atam “perevod”unu məhz Bakıya almağa heç özü də qərar verə bilməzdi .Daha doğrusu Azərbaycana “perevod” almağa çalışan atamı özünə belə, şəhər seçimi etmək hüququ da verilməmişdi,sadəcə müttəfiq respublikanın paytaxtında onun kimi hərbi mütəxəssisə ehtiyac olduğundan SSRİ müdafiyə nazirinin əmri belə oldu. Mən isə gördüyüm hərbi şəhərçiklərdən bezmişdim və Azərbaycanlı olduğum üçün fəxr edir,sovetlər ittifaqının harasıında olursa olsun həmişə yaşıdlarıma Azərbaycan haqda danışarkən Bakı şəhərini görməsəm də tərifləyirdim.Məhz buna görə vətənimin paytaxtında yaşamaq istəyi ilə yanaşı milyonçu şəhərin özəlliklərinin ömrümün gənclik illərinə rəng qatacağına əmin idim. Əvvəlcə orta məktəbin yuxarı siniflərində,daha sonra ali məktəbdə özümə dost tapmaq işində çətinlik çəkmirdim.Dostlarım arasında fərq qoymaq istəməsm də bu məndən asılı olmadan belə alınırdı.Yaxın dost, lap yaxın dostlarla yanaşı sadəcə tanışlarım çox olsa da onların arasında özümə yaxın buraxdıqlarım şəxsi keyfiyytələri ilə fərqlənirdilər.Şəxsi keyfiyyətlər deyəndə mərdlik və ləyaqət hissini nəzərdə tuturam,bu mənim üçün önəmli idi.İnsanın başına çoxlu iş gələ bilər,yaxşı və pis gün deyilən anlarda yanımda olanlar,bu olmanın səbəbləri,bundan kimin necə yararlanması həmişə mənim üçün maraqlı olurdu.İllər keçdikcə hamı yaşa dolub,ailə sahibi olandan sonra əlaqələr müəyyən qədər kəsilirdi.lakin hələ gənclik illərindən bəzi xüsusiyyətləri ilə yadda qalan dostlar indi də illər öncəki kimidirlər.Ədalətli olmaq üçün hər şeydən keçməyə razı olanlar,indi heç bir şeyə sahib olmadıqları kimi,əks fikirdə olanlar da illər sonra heç dəyişməyiblər.Əslində mən hələ o vaxtlar düzgün seçim etdiyimə görə sevinməliyəm,amma itirdiyim dostlara görə daha çox üzülürəm.Onların seçdikləri yola qiymət vermək üçün, “məqsəd vasitəyə bəraət qazandırır” deyiminə əsaslandıqlarından, sonu gözləmək lazım gəlirdisə də sonda onların heç də ədalətli olmadıqları üzə çıxırdı.Kimisi illərlə qazandığı hörməti itirir,kimisi ailəsininin üz çevirməsi ilə rastlaşır,kimisi canından çox sevdiyi övladının onun üzünə ağ olmasından şikayətlənir,kimisi müflisləşməsinin səbəblərini anlamır,beləcə dostlarım və tanışlarımın necə olacğını sanki o vaxtlardan zənn etdiyimdən özümlə onalar arasında qoyduğum məsafəyə görə indi də peşman deyiləm.O vaxrtlar onlar nə edirdilərsə indi bəhrəsini görürlər.Ədalətli olanlar da,ləyaqət hissini qiymətləndirənlər də,şərəfli yaşamağın gözəlliyini anlayanlar da,mərdliklə ad çıxaranlar da,bütün sadaladıqlarıma əks gedənlər də.Hamı cəzasını və ya mükafatını alırdı,zaman- zaman.Yalnız səbr edənlər, illər sonra yaradanın ədalətinə heyran qala bilir,ən azı isə bunu görə bilirdilər.